Novo istraživanje NUI Galway i Univerziteta u Limericku po prvi put je kvantificiralo količinu plastike iz evropskih zemalja (EU, Velika Britanija, Švicarska i Norveška) koja doprinosti otpadu u okeanu nastalom od izvoznog recikliranja.
Dok su europske zemlje razvile vodeću svjetsku infrastrukturu za upravljenje otpadom, 46% evropskog odvojenog plastičnog otpada izvozi se izvan zemlje porijekla. Veliki dio ove plastike prevozi se hiljadama kilometara u zemlje s lošim sistemom upravljanja otpadom, većim dijelom smještenim u jugoistočnoj Aziji. Jednom kada se nađe u tim zemljama veliki dio otpada odbaci se iz recikliranih tokova u preopterećene lokalne sisteme upravljanja otpadom, za koje je otkriveno da značajno doprinose otpadu u okeanima.
Ovo novo istraživanje, objavljeno u naučnom časopisu Environment International, procijenilo je najbolje, prosječne i najgore slučajeve putanje okeanskih krhotina iz izvezenog recikliranja u 2017. godini. Rezultati su procijenili raspon između 32.115-180.558 tona, odnosno 1-7 % izvezenog evropskog polietilena koji je završio u oceanu. Polietilen je jedna od najčešćih vrsta plastike u Europi, a rezultati su pokazali da zemlje poput Velike Britanije, Slovenije i Italije izvoze veći dio plastike izvan Europe i uviđaju da veliki procenat njihovog plastičnog otpada koji se može reciklirati završava u okeanu.
George Bishop, vodeći autor studije, rekao je: “Rezultati ukazuju na važan i prethodno nedokumentiran put plastičnih otpadaka koji ulaze u oceane, a koji će imati znatan utjecaj na okoliš i društvo na morske ekosustave i obalne zajednice.”
Koristeći detaljne podatke o međunarodnoj trgovini i podatke o upravljanju otpadom u odredišnim zemljama, studija je modelirala sudbinu svih polietilena koji se izvoze za recikliranje iz Europe, obračunavajući različite sudbine kao to da su uspješno reciklirani ili završili na deponijama, sagoreni ili na dnu okeana.
Doktor David Styles, predavač na Univerzitetu u Limericku i koautor studije, objašnjava: „S obzirom na to da se tako veliki procenat otpada namijenjenog recikliranju izvozi, sa lošom mogućnošću praćenja, ovo istraživanje sugeriše da istinite stope recikliranja mogu odstupati značajno od stopa koje su prijavile općine i zemlje iz kojih otpad potječe. Zapravo, naša je studija utvrdila da do 31% izvezene plastike zapravo nije reciklirano. “
Studija je bila dio Naučne Fondacije Irske „Inovativne energetske tehnologije za bioenergiju, biogoriva i održivu irsku bioekonomiju: IETSBIO3“ koju je vodio profesor Piet Lens, renomirani profesor novih energetskih tehnologija na Nacionalnom Univerzitetu u Irskoj, Galway.
Profesor Lens dodaje: “Za uspješno kretanje prema kružnoj ekonomiji evropske općine i kompanije za upravljanje otpadom moraju biti odgovorne za konačnu sudbinu recikliranog otpada. Naša studija naglašava nedostatak dostupnih podataka o plastičnom otpadu i potrebu da se razmotre prošireni revizijski tragovi ili „skraćivanje” aktivnosti recikliranja kao dio novih propisa oko trgovine plastičnim otpadom. ”
Autori upozoravaju da ovi nalazi ne bi trebali obeshrabriti ljude da recikliraju jer to ostaje najbolji način upravljanja otpadom, sa stanovišta okoliša. Međutim, treba učiniti mnogo na poboljšanju aspekata lanaca za recikliranje plastike, kako bi se umanjilo ‘curenje’ ovih sistema.
